สวัสดีปีใหม่ ๒๕๕๖

ห้วงเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว

วันแล้ว วันเล่า ปีแล้ว ปีเล่า

สิ่งต่างๆ เกิดขึ้น ดับหาย บ้างก็ทุกข์ บ้างก็สุข บ้างก็ยิ้มได้ บ้างก็หัวเราะ 

บ้างก็แอบกรีดน้ำตาให้กับความอ่อนแอ

ซึ่งทุกสิ่งเป็นไปตามวัฎจักรของชีวิต

ไม่มีทุกข์นิรันดร์ ไม่มีสุขทั้งชีวิต

บางครั้งดีใจที่ได้คิดทำเรื่องราวดีๆ กับคนส่วนใหญ่ 

บางครั้งเสียใจที่ได้ทำร้ายจิตใจโดยไม่ตั้งใจ แม้เพียงคนๆเดียว

นับจากวันนี้ ซึ่งไม่รู้จุดหมาย..ว่าชีวิต คนๆหนึ่งจะอยู่ได้ถึงเมื่อใด

เพียงขอส่งความปรารถนาดี ถึงทุกๆชีวิต ที่ผ่านมาเยือน 

และผ่านไปทั้งที่ทักทายด้วยมิตรจิตอันดีและก่ออคติโดยมิตั้งใจ 

จงประสบแต่ความสุข ความเจริญ ไร้โรคภัยเบียดเบียน 

สมปรารถนาในสิ่งที่วาดหวัง มีสุขภาพพลานามัยสมบูรณ์ 

แข็งแรงและสิ่งศักดิ์สิทธิ์ปกป้องคุ้มภัยตลอดกาลนานเทอญ.

จิตเริงระบำ

วันแรกที่พอเห็นแสงพระอาทิตย์ หลังจากฟ้าหมองมาร่วมสัปดาห์

ฝนตกพรำๆ ฟ้าปิดตลอดเวลา บางครั้งพายุฝนก็ซัดลงมาอย่างไม่รั้งรอ

ทั้งซัดใจคน..กระจัดกระจาย มิอาจควบคุมได้

เช้าวันนี้..ยังพอได้ยินเสียงนกขับขานเพลงไพเราะ

ยังพอได้เห็นต้นหญ้าเริงระบำ..ตามจังหวะสายลมอ่อน

ต้นไม้น้อยใหญ่...ยืนหยัดอย่างสงบดั่งรอจังหวะ สะบัดกิ่งใบ

หยดน้ำค้าง..พร่างพรมยอดหญ้า..รอทักทายแสงแดดในยามสาย

จิตที่เคยแบกรับ..ความมัวหม่น ค่อยๆคลายลงตามจังหวะเวลา

ค่อยๆ ผ่อนลงตาม ความรู้สึกสำนึกได้

ผ่อนลมหายใจ..เข้าออก ยาวๆ ลึกๆ 

ระลึกตามจิตตัวเองให้ทัน...ผิดบ้าง ถูกบ้าง ช้าบ้าง เร็วบ้าง ทันบ้างไม่ทันบ้าง..ยังพยายามต่อไป

ก็จิตเรานี้..ซนเสมือนลิง กระโดดโลดเต้น ตลอดเวลา 

หลอกตัวเองบ่อยจนเผลอเรอ..พาจิตฟุ้ง..กระจาย

ทั้งเจ็บ..ทั้งระบม กว่าจะหอบเอาจิตกลับมาตั้งไว้ ณ จุดเดิม

ที่นี่ไม่มีครู

ชาติยืนยงอยู่ได้อย่างยั่งยืน

และมั่นคง..

นอกจากเรามีแผ่นดินให้อยู่อาศัยอย่างอิสระและเป็นเอกราชสืบมาตั้งแต่บรรพบุรุษ

เรามีพระเจ้าแผ่นดินเป็นพ่อ..แม่ของแผ่นดิน เป็นร่มโพธิ๋ ร่มไทรของปวงประชา เป็นประเพณีสืบทอดมาตั้งแต่โบราณกาล

เรามีทหารเป็นรั้วของชาติ ปกป้องคุ้มภัย ในทุกๆยามเมื่อชาติมีภัย เมื่อประชาชนต้องประสบกับความเดือดร้อนในการดำเนินชีวิต

เรามีครูเป็นแม่พิมพ์ของชาติ เป็นความหวัง เป็นอนาคตของชาติทุกยุคทุกสมัย

เมื่อเราเป็นเด็ก..แม้ไม่เคยคิดฝันเป็นครู แต่ครูของเราเป็นครูด้วยจิตวิญญาณที่เรายังคงระลึกถึงด้วยความรัก ศรัทธาและบูชา..ครูทุกๆคน

ประสบการณ์ในวัยเด็กเคยสอนเราร่วมซ้อมหลบภัยเมื่อ จคม.ปะทะกับเจ้าหน้าที่ตำรวจตระเวณชายแดน..ครูของเราในวันนั้นยังอยู่กับเรา กับชาวบ้าน ไม่ทิ้งเราไปไหนทั้งที่ในยุคสมัยนั้น..

เรียกว่าไกลปืนเที่ยงทีเดียว

แม้เราไม่เข้าใจบทบาทของทหารแต่เมื่อบ้านเมืองประสบภัย..การเมือง ความมั่นคง ปัญหาชายแดน หรือแม้แต่บ้านเมืองประสบปัญหาอุทกภัยอย่างรุนแรง ทหารคือกำลังหลัก ที่ปฏิบัติหน้าที่อย่างกล้าหาญและองอาจ เสมอมา

ยุคเมื่อสมัยเราเป็นเด็กและยุคสมัยเราเป็นผู้ใหญ่..ความรู้สึกนึกคิด..จิตวิญญาณของผู้ปฏิบัติหน้าที่เปลี่ยนไปแล้ว เปลี่ยนไปมากหลายแง่หลายมุม หลายทัศนคติ

หลังจากสถานการณ์ก่อความไม่สงบในสามจังหวัดชายแดนภาคใต้ต้องสูญเสียบุคลากรครูไปหลายท่าน ทำให้ครูต้องตัดสินใจย้ายออกจากพื้นที่อย่างเร่งด่วนจำนวนมาก ทำให้โรงเรียนขาดครูชาวไทยพุทธ ทำให้นักเรียนขาดขวัญกำลังใจอย่างยิ่งยวด

ครูประกาศต่อหน้าผู้ปกครอง นักเรียนและฝ่ายรักษาความปลอดภัยและความมั่นคงอย่างชัดเจน

"ขอให้นักเรียนอดทนอีก ๒ เดือน..สอบและปิดเทอม

ครูไม่ทิ้งนักเรียนแต่ครูขอไปก่อน"

ในห้วงเวลาวันเดียวกัน..ในสถานการณ์เดียวกัน

รั้วของชาติ ผู้เสียสละเวลา ครอบครัวและชีวิต ลุกขึ้นประกาศวอนขอครูเสียงดังฟังชัดเช่นกันว่า

"ในเมื่อขอให้นักเรียนอดทน..อีก ๒ เดือน..ในฐานะที่เป็นข้าราชการในพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวฯ ขอให้ครูอดทนอยู่กับนักเรียนอีก ๒ เดือนเท่านั้น ฝ่ายรักษาความปลอดภัยจะคุ้มภัย  อย่างเข้มแข็ง อย่างดีที่สุด"

และแม่พิมพ์ของชาติ..ปฏิเสธอย่างแข็งขัน 

ผู้สังเกตการณ์อย่างเรา..รู้สึกประทับใจ ภูมิใจและมั่นใจกับการปฏิบัติหน้าที่ของฝ่ายทหาร มั่นใจในความตั้งใจปฏิบัติหน้าที่ในพื้นที่เสี่ยงโดยไม่เกี่ยงงอนใดๆ พร้อมจะร่วมรับ ร่วมแก้ไขปัญหาอย่างจริงจัง

และ..ผิดหวังแทนเด็กๆ รู้สึกเจ็บปวดเมื่อคิดต่อไปว่า..เราจะฝากอนาคตของชาติไว้กับใคร?

เยาวชนลุกขึ้นถามผู้ใหญ่ว่า..เมื่อไม่มีครู..ใครจะสอนหนู?

เศรษฐกิจพอเพียงและทฤษฎีใหม่

เศรษฐกิจพอเพียงและทฤษฎีใหม่ สองอย่างนี้จะทำความเจริญแก่ประเทศได้ 

แต่ต้องมีความเพียร

แล้วต้องอดทน 

ต้องไม่ใจร้อน

ต้องไม่พูดมาก

ต้องไม่ทะเลาะกัน

ทฤษฎีใหม่นี้เกิดขึ้นมาได้อย่างไร ก็มาจากการปฏิบัติ ซึ่งเป็นการปฏิบัติของคนอื่นด้วยมาตั้งแต่ต้น ทฤษฎีใหม่นี้ ความจริงทางราชการได้ปฏิบัติมาหลายปีแล้วก่อนที่เกิดเป็นทฤษฎีใหม่ในพระราชดำริ คือการพัฒนาทางการเกษตรโดยเฉพาะปลูกหลายอย่างในที่เดียวกันหรือผลัดปลูกหมุนเวียน

เมื่อเป็นทฤษฎีใหม่แล้ว ก็มาเข้าเป็นเรื่องของเศรษฐกิจพอเพียง คนที่ทำนี้ต้องไม่ฟุ้งซ่าน ไม่ฟุ้งเฟ้อ ได้เขียนไว้ในทฤษฎีนั้นว่าลำบากเพราะผู้ที่ปฏิบัติต้องมีความเพียรและต้องอดทน ไม่ใช่ว่าทำง่ายๆ

 ไม่ใช่บอกว่าเป็นทฤษฎีของในหลวงแล้วจะทำได้สะดวก  และไม่ใช่ว่าทำได้ทุกแห่ง ต้องเลือกที่ ถ้าค่อยๆทำไป ก็จะสามารถขยายความคิดของทฤษฎีใหม่นี้ไปได้โดยดัดแปลงทฤษฎีนี้ แล้วแต่สภาพของภูมิประเทศหรืออาจจะช่วยสภาพภูมิประเทศโดยเฉพาะหาแหล่งน้ำเพิ่มเติม

พระราชดำรัส

พระราชทานแก่คณะบุคคลต่างๆ ที่เข้าเฝ้าถวายชัยมงคล

เนื่องในโอกาสวันเฉลิมพระชนมพรรษา

ณ ศาลาดุสิดาลัย สวนจิตรลดา พระราชวังดุสิต

วันศุกร์ที่ ๔ ธันวาคม ๒๕๔๑

(จากหนังสือ คำพ่อสอน)

ขอบคุณภาพจาก อินเตอร์เนต

ทุกข์ สุขเดินทางเป็นวงกลม

พญาเสือโคร่ง ดอยวาวี เชียงราย

ฤดูกาลนี้ของทุกๆปี บรรยากาศหน้าหนาวมาเยือนคนเมืองกรุง เมืองเหนือและแถบอีสาน
แต่สำหรับคนใต้ ต้องเผชิญหน้ากับฤดูกาลน้ำฝนเยือน

ช่วงฤดูกาลเช่นนี้ของทุกปี แผนการเดินทางมักเกิดขึ้น ไม่อยู่ป่าเหนือก็ไปอีสาน
แต่ปีนี้..พิเศษกว่าทุกปี เพราะไม่มีแม้แต่แผนการเดินทาง

ได้แต่แอบนึกคิด..รอโอกาสเหมาะๆ ยังมีเวลาสำหรับการแสวงหา แสวงโหย อีกมากมาย


ช่วงเวลานี้..ปีที่แล้ว
น่าจะอิ่มจนกระทั่งเอือม..บรรยากาศหนาวเหน็บและควันพิษ..ตั้ง ๓ เดือนเศษที่เชียงใหม่
วันเดินทางกลับพร้อมเจ้านาย..บอกว่า ไม่ไปอีกแล้ว ส่งตั๋วเครื่องบินให้ ก็ปฏิเสธ..
แต่ยังคิดถึง...ความรัก ความอบอุ่นจาก..ครอบครัวของเจ้านาย อาม่า เจ๊เพ็ญ อากง หรือแม้แต่เจ้านายซึ่ง่แม้จะทะเลาะกัน(เรื่องงาน)ก็ไม่โกรธหรือชัง เพราะในความบ้าบิ่น เขาก็ยังเป็นคนดี

เชียงใหม่

ที่สำคัญ..บุกเชียงใหม่ ได้ย่ำไปทุกที่..ที่อยากไป...

คนเดียวก็มีความสุข เพราะไม่มีใครขัดจังหวะโฟกัสความงดงาม

เวลาผ่านไปรวดเร็วเกินกว่าคิดตั้งตัว
การเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้นเร็วจนตั้งตัวไม่ติด
เพียงแค่ปีผ่าน...อะไรต่อมิอะไรเกิดขึ้น เปลี่ยนไป ทั้งสูญเสีย และได้รับ แม้จะทดแทนกันไม่ได้

ณ วันนี้..ความสุขเบ่งบานอยู่ในใจ
โดยไม่ต้องเดินทางไกล
ไม่ต้องแพคเป้ แบกเต๊นท์ เดินป่า
(แต่บางคราก็อยาก..สงบ ทั้งที่พระท่านว่า..ความสงบเกิดที่จิตเราไม่ใช่ธุดงค์ป่า)

ทุ่งโนนสน พิษณุโลก

หลายครั้ง หลายหน..เราค้นพบความสุขได้โดยไม่ต้องเดินทาง

เพียงแต่เราค้น..ตัวเองให้เจอ..รู้ลมหายใจเข้าออก สติตั้งอยู่กับปัจจุบัน 
เรียนรู้ การเกิดขึ้น เปลี่ยนแปลง รู้ทุกข์...สุข..ว่า เกิดขึ้น..และหายไป วนไปวนมาอยู่เช่นนั้น

วันพ่อ..โครงการฟาร์มตัวอย่างในพระราชดำริฯบ้านน้ำดำ ปัตตานี

ศาลาทรงงาน

เมื่อปีที่แล้ว ๕ ธันวาคม ๒๕๕๔ ผู้เขียนมีโอกาสได้เฝ้ารอรับเสด็จพ่อหลวง ณ โรงพยาบาลศิริราชโดยไปจับจองพื้นที่เฝ้ารอตั้งแต่เย็นของวันที่ ๔ ด้วยจิตมั่นหมาย 

ปีนี้อยู่ห่างไกลและติดภารกิจที่ยังยุ่งอิรุงตุงนัง มิอาจแยกตัวเองออกห่างไปได้ จึงเฝ้ารอ เฝ้าดูติดตามข่าวสารปวงประชาของพระองค์ท่านที่หลั่งใหลกันเข้าจับจองพื้นที่ทั้งบริเวณโรงพยาบาลศิริราชและหน้าพระที่นั่งอนันตสมาคมจนกระทั่งเต็มพื้นที่..ล้นพื้นที่ออกไปสุดลูกหูลูกตา กลายเป็นพื้นที่สีเหลืองอร่ามตา บานสะพรั่งทั้งแผ่นดิน สะท้อนให้เห็นถึงแผ่นดินของพระมหากษัตริย์อย่างไม่ต้องมีคำอธิบายใดๆอีก และเชื่อว่าพี่น้องคนไทย..มีความสุขที่สุด  

รู้สึกปลื้มปิติและน้ำตาเอ่อขอบตาอย่างไม่รู้ตัวเช่นเดียวกับผู้เขียน

ขอบคุณภาพ จาก อินเตอร์เนต

ส่วนภายในโครงการฟาร์มตัวอย่างในพระราชดำริสมเด็จพระนางเจ้าฯพระบรมราชินีนาถ บ้านน้ำดำ ปัตตานี หน่วยเล็กๆ ในพื้นที่เสี่ยง มีกิจกรรมช่วงเช้าตักบาตรข้าวสาร อาหารแห้งร่วมกับชุมชนชาวไทยพุทธในพื้นที่ และแยกย้ายกันทำงาน ต่อมาตอนเย็น..กำหนดการจุดเทียนถวายพระพร จะเร็วกว่าส่วนกลางเพราะเราอยู่ในพื้นที่เสี่ยง พื้นที่อันตราย พื้นที่เกิดเหตุการก่อความไม่สงบ 

ดังนั้นพี่น้องชาวฟาร์มตัวอย่างและประชาชนในพื้นที่ เจ้าหน้าที่ทหารกองร้อยต่างๆที่มาประจำการจึงมาพร้อมเพรียงกันช่วงเวลาประมาณ ๑๗.๐๐ น.และพิธีเริ่ม ๑๗.๓๐ น.

ระหว่างรอ

จัดแถว

       แม้ว่าเราเป็นส่วนเล็กๆ ของพสกนิกรไทยของพ่อหลวงแต่เราก็รักพ่อเสียงดังไม่แพ้ใคร..

พร้อมไหม?

พิธีกำลังจะเริ่มในอีกไม่กี่นาที

พ.อ.พิเศษ ณรงค์กร พุทธสงกรานต์ ประธานในพิธี กล่าวคำถวายพระพร

และเสียงเพลงสดุดีมหาราชาดังกึกก้องทั่วทั้งบริเวณและก้องกังวานอยู่ในหัวใจทุกดวงของลูกๆทุกคน...

เริ่มจุดเทียนชัยถวายพระพร

เสียงถวายพระพร..

ทรงพระเจริญ

ทรงพระเจริญ

ทรงพระเจริญ

ประสานก้องกังวาน

ส่วนกลาง ส่วนเหนือ อีสานหรือส่วนใต้ ชายขอบ ชายแดน คนไทยก็รักในหลวง

ขอพระองค์ทรงพระเจริญ มีพระชนมายุยิ่งยืนนาน 

ด้วยเกล้า ด้วยกระหม่อม ขอเดชะ