บนผืนดินปลายสุดของด้ามขวานไทย
บนผืนดินที่ระอุด้วยดินปืนและเสียงระเบิด
บนผืนดินที่ชุ่มด้วยเลือดและชีวิตของผู้คน
ในนาทีที่ไม่มีใครเคยรู้ชะตากรรมของตัวเอง
ภาพรถบรรทุกทหารหาญสับเปลี่ยนกำลัง...ผ่านตาไปเป็นขบวนใหญ่ ยาวสุดสายตา
ภาพทหารหาญ..กลับจากลาดตระเวณ กลับสู่ฐานด้วยความอ่อนล้า
แต่นัยตาของพวกเขายังแกร่งกร้าว
หัวใจเขาหวั่นไหวหรือไม่ฉันไม่แน่ใจ..
แต่หัวใจฉัน...หวาดหวั่น พรั่นพรึงและใจหายแทนเขา
อาการเศร้า หดหู่และอาวรณ์แทนครอบครัวที่จากมา
...เขามาทำหน้าที่ปกป้องชีวิตของประชาชนและแผ่นดินด้ามขวานไทย
เขา..เสียสละ ชีวิตเพื่อชาติ โดยไม่รู้ว่า..ยังจะมีชีวิตและลมหายใจกลับไปหาครอบครัวอีกไหม?
หรือแม้แต่ชีวิตประชาชนอย่างฉัน..ออกจากบ้านในแต่ละวัน ก็ไม่รู้ชะตาชีวิตตัวเอง ว่า วันนี้จะมีโอกาสได้กลับบ้านทั้งที่มีลมหายใจหรือไม่
การเดินทางเข้าออกพื้นที่ต่างๆ ซึ่งปฎิเสธไม่ได้ว่าทุกพื้นที่ล้วนเป็นพื้นที่เสี่ยง
หากมีเส้นทางเข้าออกหลายๆเส้นทางเราต้องไม่กลับเส้นทางเดิม
หากมีความจำเป็นต้องปฎิบัติภารกิจในพื้นที่เสี่ยง..เราอาจต้องถอนตัวจากพื้นที่โดยเร็ว
ด้วยหน้าที่ บ่อยครั้งที่ติดตามนายไปพื้นที่เสี่ยงต่างๆ
ถามว่า กลัวไหม?? กลัว แต่ ทำใจได้ วันนี้ไม่ตาย พรุ่งนี้ก็ตาย ทุกคน มีโอกาสตายเท่ากัน
และเลือกวันเวลาและสถานที่ตายหรือเหตุแห่งการตายไม่ได้
แต่ก็ประมาทกับสถานการณ์ไม่ได้แม้แต่นาทีเดียวเช่นกัน
ชุมชนบ้านฉัน..เหลือประชาชนชาวไทยนับถือพุทธอยู่ไม่กี่ครัวเรือน
และพื้นที่อื่นๆ ก็ไม่ต่างกัน..
และประชาชนทุกๆพื้นที่ก็ยังถูกคุมคามด้วยเสียงปืน ระเบิด กับความตายแทบทุกวัน
ด้วยความหวาดกลัว ส่วนที่อพยพออกไปก็มีมาก
ส่วนที่ยังปักหลักอยู่ และเผชิญหน้ากับอันตรายก็มากมาย
...ด้วยสำนึกรักแผ่นดินเกิด ฉันเชื่อว่า อีกมากมายหลายชีวิต...
..ยังขอยึดผืนดินปลายด้ามขวานเป็นที่พึ่งพิงสุดท้าย..
บันทึก..จากปลายด้ามขวานไทย
๒๑ มีนาคม ๒๕๕๗
..
