เมื่อตะวันยิ้มฉันก็จะยิ้ม

ขอบคุณภาพจาก บอร์ด Trekkingthai "ฝนละเมอ"

เสียงเม็ดฝนยังคงดังเปาะแปะอยู่ด้านนอก

เสียงภายในบ้านฉันสงบจากสิ่งบันเทิงใดๆ

แต่เสียงภายในหัวใจฉันระรัวด้วยอารมณ์ที่กำลังต่อสู้กันเอง

......ทั้งรักและชัง...

ทั้งอยากหลีกหลบหนีไปจาก..ผู้คนที่รายล้อมอยู่มากมายหรือใครสักคน

บ่อยครั้งที่อยากหนีความตั้งใจเดิมๆ 

อยากทำงานเพื่อส่วนรวม เพื่อให้สังคมได้อยู่อย่างเข้มแข็งและยั่งยืน

แต่บางที..หลายสิ่งหลายอย่าง และคนบางคน ผ่านมากระทบจิต

ให้สะเทือน สั่นไหว และอยากเดินจากไป

บางครั้ง ความเข้มแข็งที่เคยมีมันเปราะและบางเบาจนหวั่นไหว

น้ำตา..ช่วยชะล้างและปลอบโยนบ้างในบางที

แม้จำต้องลุกขึ้นสู้..และมันก็ผ่านไปได้อีกสักครั้ง

ก็ยังมีอีกวัน..ที่ฉันแอบสะอื้นให้กับความอ่อนแอของตัวเอง

เสียงเม็ดฝนเงียบสงบลงพร้อมๆกับเสียงสะอื้นของตัวเอง

หมดเวลาของสายฝน

หมดเวลาของความเศร้าหมอง

เมื่อแสงตะวันโผล่มายิ้ม

ฉันก็พร้อมจะยิ้มทักทายผู้คนอีกครั้ง

เก็บบันทึกวันวานใส่BLOG

บางสิ่ง ที่เห็นและเป็นอยู่..ใช่ว่าจะรับได้นะ

แต่บางที..ที่ยังวางเฉยบ้าง ไม่ใช่ไม่รู้สึกรู้สา

เพียงแต่ฝึกที่จะอดทนและถอยมายืนในระยะที่ปลอดภัย เท่านั้นเอง.

บันทึก ๓๑ พฤษภาคม ๒๕๕๗

ขอบคุณภาพจากอินเตอร์เนต

นอกจากเวลาที่ผ่านไปวันแล้ว วันเล่า

นอกจากการเดินผ่านผู้คนมากมาย...การเก็บเกี่ยวเรื่องราวระหว่างทาง

การได้บันทึก..เวลาและผู้คนไว้ในความทรงจำ

บางที..ก้าวผ่านไปบ้าง บางทีหยุดพักทักทาย และเก็บความรู้สึกดีๆ ไว้อมยิ้มในวันว่างๆ

หรือแม้แต่บางที..กอดความเศร้าไว้มากเกินความจำเป็น

....สิ่งต่างๆ เหล่านั้น เก็บไว้เป็นทุน เพื่อก้าวต่อไป

เพื่อปรับจิตให้สมดุล..

เพื่อปรับทุกความเคลื่อนไหว..ให้สงบภายใต้ความเลวร้ายของคนในสังคม

...มองคนรอบข้างอย่างมีสติ แล้วจะมองเห็น..ธรรมะ-ชาติ 

กิเลสที่ฝังตัวอยู่อย่างเหนียวแน่นอยู่อย่างนั้น

..จิตที่โกรธ เกลียดชัง ของเราจะลดความรุนแรงด้วยความเข้าใจธรรมะ-ชาติของแต่ละคน....

และบางทีอาจกลายเป็นเวทนาเขา ซึ่งนั่นก็ฟังดูน่ากลัว 

เพราะ มันย้อนกลับมาทำร้ายเราเสียเอง....

การใช้ศิลปะ ในการอยู่อย่าง สงบและนิ่งตลอดเวลา 

จึงยากหากตามจิตตัวเองไม่ทัน

บันทึก ๓๐ พฤษภาคม ๒๕๕๗