คนบ่นวันฝนพรำ

วันสองวันนี้ สายฝนพรำ ในยามบ่ายถึงเย็น ถึงค่ำ 

บางทีก็ถึงเช้า..

แสงแดดส่องพอเป็นประกายสดใสให้อบอุ่นเพียงชั่วประเดี๋ยว 

แม้เสียงนกร้องเพลงสดใส ไม่ว่าเช้าสายบ่ายเย็น 

แต่หัวใจฉันหม่นหมองในทุกคราวที่ว่างจากภารกิจ

บางทีก็ ยุ่ง วุ่นวายจนลืม เรื่องราวของตัวเอง

บางทีก็เคร่งเครียดกับความหมายของคำว่า...คน...วุ่นวาย

บางทีจำยอม จำทนทำหน้าที่ให้จบท่ามกลางความระอา ท้อ จนหมดใจ

แต่สิ่งหนึ่งที่พึงประจักษ์ และแอบเก็บไว้ ให้นึกน้อยใจ และเสียใจ 

คนบางคน..ทำไมฉันจึงเชื่อในตัวตน แม้จะรับรู้ในความบกพร่องอยู่บ้าง แม้จะได้ยิน ได้เห็น ถึงความเสื่อม 

    ที่ผู้คนโจษจันให้เสียหาย

หรือแม้มีใครเข้ามาสร้างความเสียหาย กดดัน ให้ร้ายป้ายสี หรือกระทำสิ่งใดๆ เขาด้วยวิชามารก็ตามที สิ่งหนึ่งที่เราทำมาตลอดเวลาที่มายืนอยู่ที่นี่คือ...ปกป้องจนสุดฤทธิ์ สุดเดช ..ป้องจนตัวเองเจ็บ..แก้ตัวจนฉันรู้สึกว่า..ฉันทำอะไร..มากไปแล้วหรือเปล่า ตั้งแต่เรื่องงาน จนถึงเรื่องส่วนตัว...

โดยไม่ได้คิดหวังสิ่งตอบแทน ...แต่เขาก็ตอบแทนฉันด้วย...การไม่ไว้วางใจฉันเลย.

เรื่องงานบางทีก็ยากจะอธิบาย พูดมากก็ว่ามากไป พูดน้อยก็ไม่ได้รับความยุติธรรม ไม่พูดเลยก็ถูกรังแก ข่มเหงจิตใจ ส่วนตัวฉัน..ไม่นิ่ง ไม่เฉย ไม่ยอมให้ใครรังแก และต้องได้รับความยุติธรรม แม้บางทีมีกระทบกระทั่งกัน อาจพาลนึกโกรธ น้อยใจ หมดแรง ท้อ และอยากจะหยุด แต่เมื่อทบทวน เมื่อได้รับมอบหมายแล้ว..จะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม ต้องเดินหน้า สะดุด หยุดพัก ปล่อยมือไม่ได้ เพราะไม่ว่าผลงานจะดีหรือไม่..เราไม่อาจปัดความรับผิดชอบได้เลย...(โหมดคนบ่น)

เสียงเม็ดฝนขาดหาย..ความเงียบและความมืดโรยตัวเข้ามา แต่เสียงนกร้องเพลงยังไม่คืนรัง ฉันยังนั่งบ่นกับตัวเองเพียงลำพัง..บางตอนของชีวิต...เดินหน้าต่อไม่ไหว ถอยหลังก็หมดแรง...คงทำได้เพียงหยุดพักและผ่อนลมหายใจแผ่วๆ ก่อนจะฮึดสู้..จะก้าวไปหน้าหรือจะยอมแพ้.

บันทึก  ๑๔/๑๐/๕๖

ภาพ จากหาดเทียนทะเล สัตหีบ