 |
| บรรยากาศ ฟ้าเดียวกัน ค่ำคืนลอยกระทง 17 พ.ย.56 |
ฉันนั่งฟังเสียงสายฝนพรำ
ท้องฟ้ามืดสลัว เป็นไปดังที่กรมอุตุวิทยาเตือนระวังฝนตกหนักและน้ำท่วมในพื้นที่ลุ่ม
ความคิด
ความเครียดยังคงเกาะกุมหัวใจ
ความรู้สึกแย่ ๆ
บางทีก็เค้นน้ำตาออกมาล้างหน่วยตาได้บ้างเหมือนกัน
แม้ได้พยายามปิดกั้นมันไว้ก็ตามที
วันลอยกระทง บรรยากาศแห่งความสนุกสนานรื่นเริงของคนไทยเพิ่งผ่านไป
แต่ความรู้สึกหม่น
ๆในใจฉันยังคงอยู่
น่าแปลกเรื่องราวบางเรื่อง
วน ๆ เวียน ๆ อยู่ในสมองห้องน้อยๆ มากเกินไป
คนบางคนได้รับโอกาสให้ทำผิด
ได้ซ้ำๆ จนเมื่อใจเรารับไม่ไหว
จึงต้องหันกลับมาถามตัวเอง..ว่า เพื่ออะไร? เพราะอะไร
และยังจะให้โอกาสต่อไปอีกไหม?
ซึ่งในความจริง..เราอาจยึดตัวตนเป็นที่ตั้ง
สำคัญตัวเองว่าใช่และดี ทั้งที่เราไม่ดีมากว่าใคร
ความจริงทุกคนมีความเป็นตัวตน
จะดีหรือชั่ว อยู่ที่ทำตัว ผลแห่งความดีและความชั่ว ปรากฏแก่ตัวตนของคนผู้นั้นเสมอ
ฝนนอกหน้าต่างเบาแรงลงแล้ว
เป็นเวลาเที่ยงที่ไม่มีพระอาทิตย์
เสียงนกร้องเพลงอย่างสดใสแทรกมา
แต่ไม่ได้ทำให้หัวใจฉันเบิกบานได้เลย
เวลานี้ หัวใจเป็นสีหม่น
ๆ เช่นเดียวกับบรรยากาศ นอกหน้าต่าง.
ฝนหยุดตกแล้ว แต่หัวใจกำลังอยากร้องให้.
