เมื่อหัวใจอยากร้องให้

บรรยากาศ ฟ้าเดียวกัน ค่ำคืนลอยกระทง 17 พ.ย.56

ฉันนั่งฟังเสียงสายฝนพรำ ท้องฟ้ามืดสลัว เป็นไปดังที่กรมอุตุวิทยาเตือนระวังฝนตกหนักและน้ำท่วมในพื้นที่ลุ่ม

ความคิด ความเครียดยังคงเกาะกุมหัวใจ

ความรู้สึกแย่ ๆ บางทีก็เค้นน้ำตาออกมาล้างหน่วยตาได้บ้างเหมือนกัน แม้ได้พยายามปิดกั้นมันไว้ก็ตามที

วันลอยกระทง บรรยากาศแห่งความสนุกสนานรื่นเริงของคนไทยเพิ่งผ่านไป

แต่ความรู้สึกหม่น ๆในใจฉันยังคงอยู่

น่าแปลกเรื่องราวบางเรื่อง วน ๆ เวียน ๆ อยู่ในสมองห้องน้อยๆ มากเกินไป

คนบางคนได้รับโอกาสให้ทำผิด ได้ซ้ำๆ  จนเมื่อใจเรารับไม่ไหว จึงต้องหันกลับมาถามตัวเอง..ว่า เพื่ออะไร? เพราะอะไร และยังจะให้โอกาสต่อไปอีกไหม?

ซึ่งในความจริง..เราอาจยึดตัวตนเป็นที่ตั้ง สำคัญตัวเองว่าใช่และดี ทั้งที่เราไม่ดีมากว่าใคร

ความจริงทุกคนมีความเป็นตัวตน จะดีหรือชั่ว อยู่ที่ทำตัว ผลแห่งความดีและความชั่ว ปรากฏแก่ตัวตนของคนผู้นั้นเสมอ

ฝนนอกหน้าต่างเบาแรงลงแล้ว เป็นเวลาเที่ยงที่ไม่มีพระอาทิตย์

เสียงนกร้องเพลงอย่างสดใสแทรกมา แต่ไม่ได้ทำให้หัวใจฉันเบิกบานได้เลย

เวลานี้ หัวใจเป็นสีหม่น ๆ เช่นเดียวกับบรรยากาศ นอกหน้าต่าง.

ฝนหยุดตกแล้ว แต่หัวใจกำลังอยากร้องให้.