ทำดีที่สุด..แค่ทำใจ

สำนักงานโครงการฯ จัดงานปีใหม่ให้กับพี่น้องชาวฟาร์มตัวอย่าง...

ฉันก็ตั้งใจทำ ตั้งใจสรรหาของขวัญมาเพื่อให้ทุกคนได้รับของขวัญปีใหม่เหมือนๆกัน เล็กบ้างใหญ่บ้าง คละเคล้ากันไป

มีปัญหาบ้างว่า..แรกๆ จัดแต่ของขวัญชิ้นเล็กๆก่อน ตอนท้ายๆ รายการเหลือแต่ชิ้นใหญ่ๆ  ก็น้อมรับความผิดพลาด  แต่ปัญหาใหญ่ อยู่ที่คนจับของขวัญ..ส่งให้ผู้รับ เลือกที่จะหยิบชิ้นใหญ่ ให้กับคนใกล้ชิดแม้จะจับได้ชิ้นเล็กแต่แอบเปลี่ยนเป็นชิ้นใหญ่..สร้างปัญหาเพิ่มขึ้นมาอีก...

.....บ้างก็ไม่เป็นไปตามกติกา..ส่วนที่โวย ก็โวย แก้ปัญหาได้ก็จบ..

แต่คนที่ไม่ทำอะไร..ทั้งที่ควรทำ ก็คอยจับผิดซ้ำเติม..

ขอโทษ..หากจะเป็นผู้บริหาร สำหรับฉัน..คุณต้องมีวุฒิภาวะผู้นำ มีศักยภาพและความรับผิดชอบในการทำงานมากพอ

ผู้บริหารสำหรับฉัน....คุณต้องทำงานเป็นแบบอย่างที่ดี มีปัญญามากพอ ให้เพื่อนร่วมงานเห็นและเชื่อในตัวคุณก่อน..ไม่ใช่..ทำงานด้วยปากและวางอำนาจ ทั้งมองหาช่องทางจะเบียดเบียนทรัพย์สินส่วนรวม

ปีนี้ งานฉลองปีใหม่สำหรับฉันจึงไม่สนุก แต่เครียดกับความไม่ราบรื่นของงาน ปัญหาหลายอย่างพุ่งมาที่ฉันคนเดียว..เวทีสุดห่วย ก็เป็นความผิดฉัน อาหารไม่ดี ไม่เริ่ด ไม่น่าสนใจก็ตกที่ฉัน ทั้งที่เราแบ่งหน้าที่กันชัดเจน โต๊ะวีไอพี มีคนอาสารับจัดการ แต่เมื่อถึงเวลางานจริงๆ เราต้องจัดกันเอง...อืม..คุณคิดว่าฉันจะสั่งการคนเดียวไหวไหม?

ผู้จัดการ...ทำอะไรบ้าง? หลังจากออกจากห้องประชุมแล้ว..คุณไม่ทำอะไรเลย แม้แต่ขั้นตอนการเตรียมงาน...อยากถาม? 

เมนูอาหารไม่น่าสนใจ คือ..แนวคิดของใคร? ผู้จัดการช่วยรับผิดชอบหน่อย? 

การรวมกลุ่มจัดซุ้ม ไม่ถามความสมัครใจว่า...ใครพร้อมจะรวมกลุ่มกับใคร...เขาร่วมงานกันได้ไหม? 

ผู้จัดการ จับคนไม่ปรองดองกันยัดๆ ลงซุ้มเดียวกัน...ปัญหา?

แต่ทุกความผิดพลาดลงที่ฉัน..

ค่าใช้จ่ายเรื่องอาหารและการเตรียมงาน...ก็เงินส่วนกลาง

ค่าของขวัญ..ก็เงินส่วนกลาง..มีแต่ได้และได้..แต่ก็ยังจะไม่พอใจ

คน...มันยุ่ง วุ่นวายเสียจริง...ต้องทำใจ

ผู้อำนวยการฯ มอบรางวัลแก่ ชุด รำอวยพรปีใหม่

เลิกงานฉลอง แต่ฉันเก็บเอาความผิดพลาดทั้งหมดไปนอนก่ายหน้าผาก...เสียใจคนเดียว

ทำเพื่อส่วนรวม เหนื่อยกายไม่เท่าไหร่ แต่เหนื่อยหัวใจ...ท้อ

และสุดท้ายได้แต่ปลอบใจตัวเอง..ทำทุกสิ่งเพื่อให้ทุกคนมีความสุขและสนุกสนาน แม้ผลไม่เป็นเช่นที่หวัง..คิดเสียว่า ทำดีที่สุด ได้แค่ไหน แค่นั้น

ขอใจแลกเบอร์โทร...รุ่นคุณหลาน

มีเสียงบ่นเหนื่อย ไม่ได้ดื่ม ไม่ได้ทาน ไม่ได้อะไรเลย..จากน้องๆ ที่ร่วมงาน

ได้แต่ปลอบใจ ให้ข้อคิด....ใครไม่เห็นไม่เป็นไร..รับรู้ว่าเสียงหัวใจตัวเองบอกว่า..

เราได้ทำดีที่สุดแล้ว..ตั้งแต่ต้นจนจบ..เพื่อส่วนรวม เพื่อพี่น้องสมาชิกเรา..เท่านั้นพอ

แต่ฉันเองแอบคิดว่า....ปีหน้าใครจะเป็นแม่งาน เจ้าภาพ ก็รับไปเถอะ 

ส่วนฉัน..(หากยังอยู่)จัดงานวันไหน..ฉันจะจองทริปเที่ยวเมื่อนั้น..พอกันที

โชว์ชุด..ใจเกินร้อย รุ่นคุณยาย

แรงเหวี่ยงหัวใจ

ต้อนรับปีม้า..คึกคัก ด้วยแรงเหวี่ยงของหัวใจ......วันปีใหม่...สำหรับฉันหลังจากเสร็จภารกิจร่วมตักบาตรอาหารแห้งรับวันปีใหม่แล้ว..อยู่โยงเฝ้าสำนักงานเพียงลำพัง...เหมือนจะรู้สึกดี กับความรู้สึกเดียวดายอย่างที่เคยชอบแต่..วันนี้...ห้องทำงานเพียงไม่กี่ตารางเมตรกรู้สึกว้างเกินไป...ความเงียบ ทำให้รู้สึกอ้างว้างจนรู้สึกกลัว

นาย..โผล่หน้ามาถาม..เด็กๆ ไปปีใหม่กันเหรอ?...

แล้วก็ไป(..หรือว่าฉันต้องพิจารณาตัวเอง)

หากฉันรู้ล่วงหน้าสักนิด..ว่าหัวใจฉันไม่พร้อมอยู่ลำพัง

วันนี้..ฉันคงอยู่กลางป่า บนยอดดอย อยู่ท่ามกลางอ้อมกอดขอภูผาที่ไหนสักแห่ง……

....คงรู้สึกอบอุ่นในหัวใจได้มากกว่า

วันปีใหม่...ปีนี้

ฉันว่า..ใจฉันหวั่นไหวและอ่อนแอกว่าที่เคย

บรรยากาศข้างนอกอึมครึม..สายลมอ่อนพัดใบไม้ไหว...ละอองฝนพร่างพรมอย่างบางเบา

แต่หัวใจฉัน...วูบไหวและเหวี่ยงได้มากกว่า ทั้งที่มีแต่เสียงลมหายใจของตัวเอง.

ถึงอย่างไร...ก็ปรารถนาให้ทุกท่านประสบโชคดี มีความสุขในวันดีๆ 

เริ่มต้นสิ่งใหม่ๆด้วยจิตเบิกบาน

วรินทิรา.... บันทึกความและบันทึกภาพ

๑ มกราคม ๒๕๕๗