ใจเจ้าเอย

วันนี้รู้สึกหน่ายกับเรื่องราวอะไรต่ออะไรมากมาย...ชีวิต และ ความรัก อุ๊บบบ...มีจริงหรือ?

คิดถึงวันวาน คิดถึงเรื่องราวที่เคยเขียนไว้ที่ Mblog 

ไปรื้อ ไปค้น ตกแต่งเพจเสียใหม่ ทั้งที่ทิ้งไปนานหลายปีแล้ว 

ต้องขอบคุณ Admin ของ Mblog ที่ยังคงเก็บบันทึกต่างๆ ของฉันไว้ 

...ขออนุญาตคัดลอกบางบทความมาวางไว้ที่นี่ เผื่อว่าวันหนึ่ง บางสิ่งบางอย่างหายไป

อย่างน้อยก็ยังมีอดีตให้ได้คิดถึง

ในวันที่เราหยุดนิ่ง...ไม่ไหวหวั่นกับเรื่องใด ดูคล้ายเราจะเป็นสุขกับความสงบของใจ.

เมื่อวันหนึ่ง…วันนั้นที่เราดิ้นรน ตะเกียกตะกาย บินออกจากรัง 

บรรยากาศเปลี่ยนไป บางทีอากาศข้างนอกร้อนอ้าว บางทีเหน็บหนาวในใจ 

บางทีแดดแรงร้อนรุมสุมใจ…แต่บางครั้งเสมือนมีน้ำเย็นรดชุ่มชื้น 

ทั้งร้อนรุมสุมใจ ทั้งเหน็บหนาวในบางครา สรุปว่าอบอุ่นกำลังพอดีในทุกๆวัน

         อืม..ใจคนนี่นะ ช่างกระตือรือร้นซุกซนชนทุกเรื่อง 

มาวันนี้…ความซุกซนของใจ…เกิดเรื่องเกิดราวเข้าจนได้

 เราจะเรียกว่าอะไรดีนะ…เมื่อเรื่องไม่เป็นเรื่องเกิดขึ้น…

 เมื่อเรื่องโง่ๆของคนช่างสร้างฝัน เกิดขึ้นในโลกของความฝัน

แต่ยังเฝ้าวาดฝันในวิมานว่า..คือความจริง

ช่างน่าตลกขบขันตัวเองนักหนา

เมื่อถึงวันนี้ ฝันนั้น มันไม่ใช่ความจริง

 ฝันนั้นมันก็แค่ความฝัน..

เมื่อวันใหม่มาเยือน แสงแดดอุ่นๆส่องมาปลุกและเตือน

 ให้ตื่นจากภวังค์

ภวังค์ที่โดดเดี่ยวเหมือนที่เคย (เศร้าจัง)

 สุดท้าย เช้า สาย บ่ายค่ำ คงต้องเก็บใจไว้ในที่ๆปลอดภัย

 ในบรรยากาศที่อบอุ่นกำลังพอดี

 ไม่ซุกไม่ซน ไม่ตะกายออกไปหาฝันให้กระเจิดกระเจิง

อย่างเช่นที่เป็น ขอใจเก็บไว้ในที่สงบๆ สักพักหนึ่ง นะใจเจ้าเอย.

.......................

นี่คือ ความรู้สึกเมื่อปี ๒๐๐๙ 

ณ วันนี้ ๒๙ สิงหาคม ๒๐๑๔ อารมณ์ ความรู้สึกบางอย่างไม่ได้แตกต่างกัน

เกิดขึ้น ดับไป และเกิดขึ้นอีกครั้ง..

Warintirak….บันทึก

ขอบคุณภาพประกอบจาก อินเตอร์เน็ต