 |
| ขอบคุณภาพจาก บอร์ด Trekkingthai "ฝนละเมอ" |
เสียงเม็ดฝนยังคงดังเปาะแปะอยู่ด้านนอก
เสียงภายในบ้านฉันสงบจากสิ่งบันเทิงใดๆ
แต่เสียงภายในหัวใจฉันระรัวด้วยอารมณ์ที่กำลังต่อสู้กันเอง
......ทั้งรักและชัง...
ทั้งอยากหลีกหลบหนีไปจาก..ผู้คนที่รายล้อมอยู่มากมายหรือใครสักคน
บ่อยครั้งที่อยากหนีความตั้งใจเดิมๆ
อยากทำงานเพื่อส่วนรวม เพื่อให้สังคมได้อยู่อย่างเข้มแข็งและยั่งยืน
แต่บางที..หลายสิ่งหลายอย่าง และคนบางคน ผ่านมากระทบจิต
ให้สะเทือน สั่นไหว และอยากเดินจากไป
บางครั้ง ความเข้มแข็งที่เคยมีมันเปราะและบางเบาจนหวั่นไหว
น้ำตา..ช่วยชะล้างและปลอบโยนบ้างในบางที
แม้จำต้องลุกขึ้นสู้..และมันก็ผ่านไปได้อีกสักครั้ง
ก็ยังมีอีกวัน..ที่ฉันแอบสะอื้นให้กับความอ่อนแอของตัวเอง
เสียงเม็ดฝนเงียบสงบลงพร้อมๆกับเสียงสะอื้นของตัวเอง
หมดเวลาของสายฝน
หมดเวลาของความเศร้าหมอง
เมื่อแสงตะวันโผล่มายิ้ม
ฉันก็พร้อมจะยิ้มทักทายผู้คนอีกครั้ง
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น