๒ มิถุนายน ๒๕๕๖
ท้องฟ้าโปร่ง อากาศร้อนอบอ้าว
เงียบเหงาคล้ายวันหยุด..ทั้งที่ยังต้องทำงาน
เสียงเพลงแว่วๆ ฟังไม่เป็นภาษาในบางครั้ง..เพราะจิตจดจ่อกับตัวเลขตรงหน้า
แต่บางทีก็สะดุด เผลอฮัมเพลงตามถ้าเป็นเพลงโปรด
อาจมีบ้างเผลอใจ..คล้อยไปกับเสียงเพลงและความหมายอันลึกซึ้ง
ชีวิต..และความรู้สึก
เรามิอาจกำหนดหยุดอยู่กับลมหายใจตัวเองได้เสมอไป
หลายต่อหลายครั้ง..เผลอใจปรุงแต่งจนเกิดโมหะ
กว่าจะกระชากจิตกลับมาอยู่กับตัวเอง..กว่าจะควบคุมจิตตัวเองได้
บอกตรงๆ ค่อนข้างลำบาก
เสียงเพลงโปรด ยังคงลากจิตเราไปไม่ขาดห้วง
..เสียงเพื่อนร่วมงานปิดหน้าต่างแทรกมาเตือนสติ ว่าได้เวลากลับบ้าน..อย่ามัวพิรี้พิไร
.แหงนมองนาฬิกา หมดเวลา..การงานสำหรับวันนี้
.....แต่เวลาของฉันยังมีจนชั่วชีวิต.....
ฉันกระวีกระวาดเก็บของเพื่อออกจากที่ทำงานไปพร้อมๆกับคนอื่นๆ
ผ่านไปอีกวัน...
อาจดีบ้าง เลวบ้าง
จิตระคนทุกข์...ปนสุข อาจปาดน้ำตาปลอบใจตัวเอง...ก็เท่านี้เองใช่ไหม?
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น