ย่างเข้าสู่ฤดูร้อน
อากาศยามเช้าที่นี่..ชายแดนใต้
ยังคงเย็นสบายเสมือนฤดูหนาว
ยังคงได้ฟังเสียงนกร้องเพลง..สลับกับเสียงเฮลิคอปเตอร์
ที่ยังบินวนกลางสมรภูมิ
แต่เมื่อล่วงเข้าสู่ช่วงสาย
เริ่มระอุ ทั้งอุณหภูมิภายนอกและในหัวใจ
ผู้เขียน..กำลังร้อนรุ่มทุกๆ
เวลา ด้วยพลังความร้อนที่ประดังเข้ามา
หลายสิ่ง หลายอย่างกำลังรุมเร้าหัวใจและสมองแทบจะระเบิด
แม้จะเรียนรู้
หัวใจตนเอง รู้ตัวถ้วนทั่วในทุกขณะจิต หรือในขณะที่หัวใจกำลังเต้น
สมองและหัวใจก็ยังตีบตื้อตัน
และอื้ออึง
...ได้แต่บอกตัวเอง ว่า ต้องผละ ไปจากที่นี่ ก่อนที่ระเบิดเวลาจะทำงาน
และแม้จะบอกตัวเองอีกว่า...การสยายปีกบินหนี ไม่ใช่คำตอบสุดท้าย..ก็ตามที
และในขณะที่พร่ำพรรณาถึงตัวเองในยามนี้
..ท้องฟ้าอึมครึมคล้ายฝนจะตก
และในที่สุด..ละอองฝนก็สาดกระเซ็น สัมผัสทุกสรรพสิ่งให้ชุ่มชื้น
นกก็ยังบรรเลง ขับขานอย่างรื่นเริง
..ยกเว้น..ปีกของหัวใจที่นิ่งสงบเพียงภายนอกแต่ร่ำร้อง ร้อนรนจะบินจากไป.
ขอบคุณภาพ นก จาก หมอกดำ
Nevermind บันทึก ๑๕ มีนาคม ๒๕๕๗
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น