บางสิ่ง ที่เห็นและเป็นอยู่..ใช่ว่าจะรับได้นะ
แต่บางที..ที่ยังวางเฉยบ้าง ไม่ใช่ไม่รู้สึกรู้สา
เพียงแต่ฝึกที่จะอดทนและถอยมายืนในระยะที่ปลอดภัย เท่านั้นเอง.
บันทึก ๓๑ พฤษภาคม ๒๕๕๗
 |
| ขอบคุณภาพจากอินเตอร์เนต |
นอกจากเวลาที่ผ่านไปวันแล้ว วันเล่า
นอกจากการเดินผ่านผู้คนมากมาย...การเก็บเกี่ยวเรื่องราวระหว่างทาง
การได้บันทึก..เวลาและผู้คนไว้ในความทรงจำ
บางที..ก้าวผ่านไปบ้าง บางทีหยุดพักทักทาย และเก็บความรู้สึกดีๆ ไว้อมยิ้มในวันว่างๆ
หรือแม้แต่บางที..กอดความเศร้าไว้มากเกินความจำเป็น
....สิ่งต่างๆ เหล่านั้น เก็บไว้เป็นทุน เพื่อก้าวต่อไป
เพื่อปรับจิตให้สมดุล..
เพื่อปรับทุกความเคลื่อนไหว..ให้สงบภายใต้ความเลวร้ายของคนในสังคม
...มองคนรอบข้างอย่างมีสติ แล้วจะมองเห็น..ธรรมะ-ชาติ
กิเลสที่ฝังตัวอยู่อย่างเหนียวแน่นอยู่อย่างนั้น
..จิตที่โกรธ เกลียดชัง ของเราจะลดความรุนแรงด้วยความเข้าใจธรรมะ-ชาติของแต่ละคน....
และบางทีอาจกลายเป็นเวทนาเขา ซึ่งนั่นก็ฟังดูน่ากลัว
เพราะ มันย้อนกลับมาทำร้ายเราเสียเอง....
การใช้ศิลปะ ในการอยู่อย่าง สงบและนิ่งตลอดเวลา
จึงยากหากตามจิตตัวเองไม่ทัน
บันทึก ๓๐ พฤษภาคม ๒๕๕๗
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น