ในวันที่แสงแดดทอแสง
ท้องฟ้าเป็นสีทอง...
ฉาบฉายยอดขุนเขา.
ฉันคิดอะไรต่ออะไรมากมาย...
คิดถึงการเดินทาง..
คิดถึงการได้ซุกตัวอยู่กลางหุบเขาที่โอบล้อมด้วยธรรมชาติ
และความเหน็บหนาว
คิดถึงความเงียบเหงา..ที่ซ่อนอยู่ในส่วนลึกของใจ
คิดถึงความอ่อนแอ..ที่สุมความกล้าแกร่งปิดซ่อนมันไว้
คิดถึง..สิ่งที่เรียกว่ารัก....ยิ่งถอย ยิ่งใกล้
คิดถึงความผูกพัน..ยิ่งคลาย ก็ยิ่งรัดแน่นหนัก
บ่อยครั้ง...ปล่อยใจ..ล่องลอย
ไปสุดขอบฟ้า
บ่อยครั้ง...รู้สึกเหมือนยิ่งคว้า
ยิ่งห่างไกล
และ..ในวันนี้..ฉันยังคิดว่า...
ฉันยังเป็นเจ้าชีวิตและอิสรภาพอยู่อีกไหมนั่น??
วรินทิรา บันทึก
วัน 14 ธันวาคม 56
ภาพถ่าย
อุทยานแห่งชาติ นันทบุรี จ.น่าน
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น