วันแรกที่พอเห็นแสงพระอาทิตย์ หลังจากฟ้าหมองมาร่วมสัปดาห์
ฝนตกพรำๆ ฟ้าปิดตลอดเวลา บางครั้งพายุฝนก็ซัดลงมาอย่างไม่รั้งรอ
ทั้งซัดใจคน..กระจัดกระจาย มิอาจควบคุมได้
เช้าวันนี้..ยังพอได้ยินเสียงนกขับขานเพลงไพเราะ
ยังพอได้เห็นต้นหญ้าเริงระบำ..ตามจังหวะสายลมอ่อน
ต้นไม้น้อยใหญ่...ยืนหยัดอย่างสงบดั่งรอจังหวะ สะบัดกิ่งใบ
หยดน้ำค้าง..พร่างพรมยอดหญ้า..รอทักทายแสงแดดในยามสาย
จิตที่เคยแบกรับ..ความมัวหม่น ค่อยๆคลายลงตามจังหวะเวลา
ค่อยๆ ผ่อนลงตาม ความรู้สึกสำนึกได้
ผ่อนลมหายใจ..เข้าออก ยาวๆ ลึกๆ
ระลึกตามจิตตัวเองให้ทัน...ผิดบ้าง ถูกบ้าง ช้าบ้าง เร็วบ้าง ทันบ้างไม่ทันบ้าง..ยังพยายามต่อไป
ก็จิตเรานี้..ซนเสมือนลิง กระโดดโลดเต้น ตลอดเวลา
หลอกตัวเองบ่อยจนเผลอเรอ..พาจิตฟุ้ง..กระจาย
ทั้งเจ็บ..ทั้งระบม กว่าจะหอบเอาจิตกลับมาตั้งไว้ ณ จุดเดิม
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น