อีกไม่กี่เพลาข้างหน้า การเดินทางก็จะเริ่มต้นอีกแล้ว
แม้เพียงระยะทางสั้นๆ ไม่กี่ร้อยกิโลเมตร เพียงแค่เวลาเกือบ ๒๐ ชั่วโมงบนขบวนรถไฟสายใต้
บรรยากาศเดิมๆที่คุ้นเคย แต่เพื่อนผู้ร่วมเดินทางไม่เคยซ้ำหน้า
เสียงหวูดรถไฟ และเครื่องจักรที่บดขยี้ลงบนรางรถไฟคล้ายกับจะทำให้แหลกสลายไปต่อหน้าต่อตา
แต่ท้ายที่สุด ทั้งรางเหล็กและรถเหล็กต่างหลงรักกัน ขาดกันและกันไม่ได้เลย เพียงแต่เป็นความรักที่รุนแรงสักหน่อย..ซึ่งถึงอย่างไรเพราะความรักอย่างรุนแรงนี้เองที่ส่งผู้เดินทางทั้งใกล้และไกลถึงจุดหมายเสมอ แม้บางครั้งพบอุปสรรคสับรางรักกันไม่ทัน เจ็บปวดตามๆกันทั้งคนสับราง ทั้งรถไฟ รางรถไฟและผูร่วมทางแห่งความรัก
แม้การเดินทางในแต่ละคราวไร้ความตื่นเต้นเพราะ..คือการเดินทางบนเส้นทางเดิมๆ
แม้จะผ่านเรื่องราวระหว่างทางที่ไม่แตกต่างกับทุกๆคราว
ภายในตู้รถไฟที่ทอดยาวจนสุดสายตาแลเห็น ยังมีหลายสิ่งหลายอย่างให้เราได้เรียนรู้ ดูและจดจำ
บางครั้งประทับใจไม่รู้ลืม แต่บางทีเป็นเพียงคนผ่านตา ที่ต้องบอกตัวเองว่าอย่าไปรู้และจำอะไรใครเขาเลย
ส่วนใหญ่ผู้ร่วมทางอีกหนึ่งชีวิตอย่างฉัน มักปล่อยเวลาให้หมดไปกับทิวทัศน์อันเป็นธรรมที่งดงามข้างทางและปล่อยใจล่องลอยไปถึงใครสักคนหนึ่ง ซึ่งเขาอาจหลงลืมชีวิตช่วงหนึ่งระหว่างกันและกันไปแล้ว
กว่าจะดึงทั้งชีวิตและความคิดคำนึง ที่ยังหลงวนทบทวนเรื่องราวในอดีตคืนกลับมาได้..
ก็จวบจนสุดเส้นทางอันเป็นจุดหมาย..
ระหว่างการเดินทางกลับบ้านปักษ์ใต้บ้านเรา..จึงมักเป็นช่วงเวลาที่อยู่กับตัวเองได้มากที่สุดของวัน
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น