เพื่อนแท้ในยามรุ่งอรุณ

เช้ามืด ฟ้าไม่ทันสาง ลืมตาตื่นเปิดคอมพิวเตอร์เป็นสิ่งแรก

เป็นกิจวัตรซึ่งทำมานานหลายปีมากแล้ว  ใช้อินเตอร์เนตเป็นเพื่อน
ใช้สังคมออนไลน์เพื่อต่อยอดความเป็นไปของสังคม รับรู้ข่าวสารมากมายได้ตลอดทั้งวัน

เช้าแล้ว แสงอรุณเริ่มทอแสง เสียงนกและกาเหว่า เริ่มทักทายกันด้วยจิตแจ่มใส

บางวันฉันรู้สึกโปร่ง รู้สึกเสมือนได้ยินนกกาทักทายกันอย่างมีความสุข

และน่าแปลก บางวันฉันแทบไม่ได้ยินเสียงพวกมันเลย ทั้งที่หากตั้งจิตตั้งใจ เงี่ยหูฟังเสียสักนิด

พวกมันยังคงทำหน้าที่ด้วยจิตใจที่เบิกบานเช่นนั้นทุกๆวัน

เพื่อนแท้ผู้ไม่เคยทอดทิ้งกันในทุกๆยาม

เพื่อนจากสังคมออนไลน์ได้ทำให้เราได้เรียนรู้อะไรมากมาย

บางคน พบแล้วจากในเวลาอันรวดเร็ว 

บางคนได้แต่เจอะเจอ ทักทาย พบกันบนโลกออนไลน์เท่านั้น แต่สัมพันธ์ภาพยังคงสม่ำเสมอ

บางคนจิตปรุงแต่งให้ไม่ชอบพอ อยากละ อยากทิ้งมิตรภาพที่เคยมี แต่ในทางธรรมสอนให้เราอดทน

รับรู้ รับฟัง หรือรู้เห็นในสิ่งที่เราปรุงแต่ง หรือความดีและไม่ดีเสียบ้าง

บางคนทำให้หลงชื่นชมคิดว่าความดีของเขา และความจริงใจจากเราจะรักษามิตรภาพที่ดีให้ยืนยาว แต่สุดท้าย ความดีหรือความจริงใจก็มิอาจหยุดยั้งความไม่เที่ยงหนอได้จริงๆ

แสงตะวันเริ่มทอแสงจัดจ้า เพื่อนแท้ของฉันโบยบินออกหากิน เสียงเจื้อยแจ้วเริ่มเงียบหายไป

และเสียงรถราขวักไขว่ เสียงวุ่นวายของสังคมเมืองมาแทนที่

เข็มนาฬิกายังคงเดินสม่ำเสมอ ไม่เร่งรีบ ไม่ร้อนรน 

แสงตะวันจัดจ้าในบางเวลา เมฆขาวทะยอยกันออกมาชื่นชมฟ้าสีคราม

แต่จิตของคน..ที่ไม่เคยสงบนิ่งอย่างฉัน..มักจะวิ่งวุ่น วนหาอดีต กลับมาทุกข์ร้อนกับปัจจุบัน และปรู๊ดปร๊าดไปวิตกเรื่องราวในอนาคต

ฉะนี้แล้ว..จะสงบ เย็นชื่น รื่นรมย์และเบิกบานใด้เช่นนกน้อยเพื่อนแท้ของฉันได้อย่างไรเล่า?

ขอบคุณภาพถ่ายนกน้อยจากเพจผาด่างแคมป์

https://www.facebook.com/photo.php?fbid=342075299194928&set=t.100000403940712&type=3&theater