นับจากลืมตาตื่นในทุกๆวัน
ชีวิตมีการเดินทางไปพร้อมๆกับเข็มนาฬิกา
ทุกๆลมหายใจเข้าออก กำหนดจิต นับการเดินทางอย่างไม่รู้ตัว
ผ่านไปทุกๆนาที อย่างสงบ เยือกเย็น
บางครั้งร้อนรน รุกเร่งแข่งกับเข็มนาฬิกา..เพื่อไปให้ทันกันและกัน
ในบางคราว แม้เร่งรัด ปัดอุปสรรคเล็กๆน้อยออกไป
แต่ยังมิวาย..หลายๆอย่างสวนทางเข้ามาชน ล้มคว่ำคะมำหงาย
ในบางทีลุกขึ้นเพื่อก้าวต่อ..แต่อาการบาดเจ็บในแต่ละคราว
ทำให้การลุกขึ้นสู้ในแต่ละครั้งทุลักทุเล
และทุกๆครั้ง..ต้องคอยย้ำเตือนและให้กำลังใจตัวเอง..ว่า
จงยิ้ม..ให้กับความเจ็บปวด
(ขอบคุณภาพเด็กน้อยจาก อินเตอร์เนต)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น