คัดลอกมาจากที่ใหนจำไม่ได้ จึงขออนุญาตตั้งชื่อเอง
และขออนุญาตมาเผยแพร่อีกสักครั้ง เพราะชอบหลายบทหลาย และน่าจะตรงใจใครหลายคนด้วย.
"ชีวิตคนเรามีอะไรมากมายที่ผ่านเข้ามาให้ซึมซับรับรู้
ในชีวิตคนเรามีผู้คนมากมายที่ผ่านเข้ามาให้รู้จักมักคุ้น
แต่ในผู้คนมากมายเหล่านั้น
อย่างน้อยคงต้องมีใครบางคนที่ทำให้เรารู้สึกไม่ธรรมดา ที่จะนึกถึง
เรียกว่าเป็นความพิเศษ
ที่เรายกเว้นเอาไว้จากความปกติทั่วไปของจิตใจ
ก็ในเมื่อคำว่า พิเศษ หมายถึงความจำเพาะ ความแปลกแยก
ความดีงาม ความอบอุ่นในหัวใจ
กระนั้นทำไมเราไม่ปฏิบัติต่อเขาให้ตรงกับใจคิด
ให้ความรู้สึกที่ดีดี จากจิตใจที่ดีดี
ให้ความอาทรถึง จากจิตใจที่นึกถึง
ให้ความห่วง จากจิตใจที่เป็นห่วง
ให้ไปเถอะ ให้ไปอย่างดีดี แต่มีสติ
ให้ไปถอะ ให้ไปอย่างอบอุ่น แต่ไม่คุกรุ่น
ให้ไปเลยให้ไปเท่าไรก็ได้
แต่เมื่อให้ไปแล้วต้องไม่ร้อนรุ่มกลัดกลุ้ม
และหากเมื่อใดจิตใจอาจระส่ำระสาย สะดุดกับอะไรขึ้นมาบ้าง
ก็จงหยุดพักตรึกตรอง อย่าปล่อยให้พายุอารมณ์โถมพัด
สิ่งดีดี จนกระจัดกระจาย
เพราะการให้ความหมายมิใช่ การตั้งความหวัง
คนสองคนให้ความหมายซึ่งกันและกัน
แต่คนสองคน จะไม่ตั้งความหวังในกันและกัน
เพราะการตั้งความหวังมักนำพาซึ่ง การเรียกร้อง
ความอยากเป็นเจ้าเข้าเจ้าของโดยไม่รู้ตัว
มันร้อนนัก หนาวนัก และไม่เป็นสุข
เราต้องไม่ลืมปรับอุณหภูมิจิตใจเอาไว้ที่องศาอุ่นๆ
หากเริ่มรู้สึกตัวว่า ความร้อนเริ่มทวีขึ้น เราต้องค่อยๆ
เดินออกมาสูดอากาศเย็น
หากตรงกันข้ามเราต้องหลบเร้นจากความหนาวมาหาไอแดดเช่นกัน
และอย่าลืมว่า ความพิเศษ ไม่ได้จำกัดว่าจะต้องพิเศษมากหรือพิเศษสุดสุด
หรือพิเศษอย่างยิ่งในคนเดียว
ทั้งเราและเขาอาจจะมีคนพิเศษในวิถีชีวิตได้หลายลักษณะ
พิเศษในเรื่องนั้น พิเศษในเรื่องนี้
ในเมื่อหัวใจเป็นของเรา
เราก็ย่อมเลือกให้ความพิเศษกับใครก็ได้
ที่เราไม่ต้องแลกกับความทุกข์อย่างพิเศษกลับมา
จงให้ ความพิเศษ เป็นชีวิตชีวา
เป็นแววตาที่แจ่มใส
เป็นความห่วงใยที่เมื่อนึกถึงทีไรก็ยิ้มได้
ไม่วิ่งหนีแต่ไม่วิ่งตาม
ไม่หักห้าม แต่ไม่กระโจนใส่
ไม่เป็นน้ำตาลที่หวานอ่อนไหว
แต่เป็นความอบอุ่นในหัวใจและเอื้ออาทร
จงเป็นความแจ่มใสในอารมณ์ของตัวเอง เป็นความชุ่มชื้น สดใสเช่นสายน้ำ
เป็นสีสันงดงามเช่นมวลผกา เป็นสีเขียวของใบไม้ ที่เย็นตาและที่ใจ
และที่ตรงนี้ จะอีกนานเท่าใดไม่ว่า คนพิเศษ คนนั้น
จะอยู่ใกล้หรือต้องจากกันใกล
ความพิเศษ นั้นก็จะคงอยู่อย่างมีคุณค่า ณ ที่เดิม
ที่ซึ่งหัวใจข้างซ้ายตรงกัน"
ขอบคุณเจ้าของบทกวีร้อยแก้วนี้อีกครั้ง
(เคยบันทึกไว้ที่ www.warintira.multiply.com เมื่อ Oct 14, '08)
