วันจันทร์ที่ 19 กันยายน พ.ศ. 2554

กำลังใจ"คนรักพ่อภาคปฏิบัติ"


นานๆทีได้นั่งรถเมล์ออกจากบ้านช่วงเช้าวันอาทิตย์(ปกตินั่งเรือจากท่าน้ำนนท์)
วันหยุดของทุกคน วันที่คนกรุงเทพฯมักขอนอนตื่นสาย 
ขอพักผ่อนให้สะใจหลังจากที่อ่อนล้ามากับวันทำงาน 

ดังนั้นบรรยากาศช่วงก่อนสายของวันนี้จึงเป็นบรรยากาศสบายๆ ถนนโล่ง รถวิ่งฉิวทีเดียว
จนนึกอยากให้กรุงเทพฯเป็นแบบนี้ทุกๆวัน 

ผู้เขียนลงจากรถเมล์ที่หน้ามหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ สนามหลวงมีงานอะไรกัน? 

นักปั่นจักรยานมารวมตัวกันที่นี่เต็มท้องสนามหลวงเลยทีเดียว เห็นภาพนักปั่นทั้งหลายประดับธงชาติไทย และเสียงจากโฆษกของงานดังแว่วข้ามฝั่งมาจาก ก็เข้าใจเองว่าน่าจะเป็นงานเฉลิมพระเกียรติแด่องค์สมเด็จพระเจ้าอยู่หัวฯ  ซึ่งผู้เขียนไม่ได้หยุดเสียเวลาสังเกตการณ์แต่อย่างใด และเดินข้ามถนนลัดเลาะเลียบริมกำแพงมหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์
เพื่อไปลงเรือที่ท่าน้ำท่าพระจันทร์ข้ามฟากไปวังหลัง

อากาศกำลังดี ไม่ร้อนแต่ออกจะเย็นสบายสายลมพัดเรื่อยริน
เหมือนอยู่ในช่วงเริ่มต้นฤดูหนาวเลยทีเดียว 

แต่วันนี้รู้สึกว่าแม่น้ำเจ้าพระยาน้ำเอ่อเต็มตลิ่ง และแปลกตากว่าที่ผู้เขียนเคยเห็น คือ การจราจรทางน้ำค่อนข้างหนาแน่นทั้งเรือพาณิชย์ เรือบรรทุกสินค้า เรือท่องเที่ยวและเรือตรวจการของทหารเรือ

ผู้เขียนไปโรงพยาบาลศิริราชทำไม ในเช้าวันหยุดที่น่าจะพักผ่อนให้สบาย  
ไม่ป่วยไม่ไข้ แต่เป็นภารกิจที่ทำเป็นปกติในวันหยุดมาหลายสัปดาห์ เป็นภารกิจที่ทำโดยไม่ต้องรอเฉลิมฉลอง ซึ่งเรามักพูดกันติดปากกันในกลุ่มเสมอว่า..รักพ่อไม่ต้องรอ..เพราะเราเป็นกลุ่มรักพ่อออกนอกหน้า เพราะเราเป็นกลุ่มรักพ่อภาคปฏิบัติ

จากเริ่มต้นผู้เข้าร่วมกิจกรรมกันเฉพาะเพื่อนในกลุ่ม นัดเจอกันที่ลานพระรูปพระราชบิดา รพ.ศิริราช
 สวดมนต์ ถวายพระพร กล่าวคำถวายสัตย์ปฏิญาณตน
แด่องค์สมเด็จพระบาทพระเจ้าอยู่หัวฯ ทุกๆวันอาทิตย์ 
ประมาณ ๓ สัปดาห์ผ่านไป เราเริ่มมีผู้เข้าร่วมกิจกรรมเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ 
เริ่มมีผู้คนเดินเข้ามาสอบถามแนวทางและกิจกรรมของเรา บางคนทราบข่าวจากเพจรักพ่อภาคปฏิบัติ บางคนเดินทางมาจากต่างจังหวัด บางคนเข้าร่วมกิจกรรมกับเราเป็นครั้ง๒ที่๓แล้ว

เป็นภาพงดงาม ประทับใจและตราตรึงอยู่ในหัวใจของเราทุกคน  เป็นความสำเร็จที่ทำให้คนทำงานทุกคนมีกำลังใจที่จะทำงานด้วยความจงรักภักดี และปกป้องพ่อของแผ่นดินอย่างเป็นรูปธรรมต่อไป
(ขอบคุณภาพจากคุณพนิจ อัศวนุชิต เด็กน้อยกำลังทอดสายตาสู่ชั้น 16 ตึกเฉลิมพระเกียรติ)


ผู้เขียนขอเป็นอีกกำลังใจให้ทุกคนที่มีส่วนร่วมในการทำงาน ขอให้ทุกคนหนักแน่น มั่นคงในจุดหมายปลายทาง ไม่หวั่นไหวต่อแรงซัดของพายุลมฝน.

1 ความคิดเห็น:

Maneerat "KhunKhrooA" กล่าวว่า...

เมื่อได้เห็นภาพกิจกรรม ใจหนึ่งนั้น คิดว่า คงมีวันใดวันหนึ่งที่มีตัวเรานั้นอยู่ ณ ที่ รพ.ศิริราช และได้กล่าวคำปฏิญาณ ด้วยตัวลูกนั้น ก็ รักพ่อหลวง สุดดวงใจ เช่นเดียวกัน หากแต่ตัวลูกนั้น อยู่ไกล ขอเพียงทำหน้าที่ เป็นครูสอน ให้ดีที่สุดอย่างเต็มกำลังความสามารถเต็มที่ บอกเล่าสอนนำในสิ่งที่พ่อได้กระทำมา ให้ ชนรุ่นหลังได้รับรู้และเชิดชู ภูมิใจ